Allo, madame Laurent, Télésecours à l’appareil. Comment allez-vous ce matin ?

Ik zou graag meer in het Nederlands willen schrijven, maar ik voel me meer op mijn gemak voor praten dan schrijven. Jullie zijn even veel aan het lezen in het Noorden (en in Nederland) dan in het Zuiden van Belgïe. Een kleine inspanning kan ik ook.
De laatste weken zijn niet zo goed geweest. Blaasinfectie met een vuile bacterie, spieronsteking (2 armen). Ik werd er beu van!
We hebben onze (?) auto besteld. Volgens de raadgevingen van Pellenberg hebben we een hoge genomen (ik zou langs de achterdeur binnen dankzij een lift, dan kan ik naar de voorplaatsen gaan en een transfer doen direct op de chauffeurs zetel). Ik weet, jullie vragen “welke auto?”… Het is een grijze! Levering in juni 2016… Plus nog een maand nodig voor de aanpassing!

Verleden donderdag, in een van mijn scholen, gebeurde de Kerstviering. Ik voel deze laatste dagen hoe ik dat mis… Het beste moment om te huilen is onder de douche: dan ben ik alleen. Maar ik kan mijn verdriet aan Bénédicte niet verbergen. Ik had vroeger de chance gehad om mee te doen aan deze viering en aan zijn voorbereiding met mijn collega en vriendin Marie-France. Ik mis dat! De keuze van de teksten, de liedjes, het toneel met en door de kinderen. Om zoiets te bouwen hebben we het geluk gehad dat wij altijd op dezelfde golflengte waren. Hoeveel keer hebben we niet dezelfde idee samen gehad! Of als een van ons twee iets voorstelde, den ander was er altijd blij van! Zo een manier om te werken, EN zo een vriendschap wens ik aan iedereen!

Volgende maand word ik opgeroepen voor een commissie die zou beslissen over mijn op pensioen stellen… Ik heb geen idee van wat ze zullen beslissen. Ik weet wel dat ik hetzelfde job, van voor de ongeval, niet meer zal kunnen doen. Om 8.15 u in Louvain-la-Neuve zijn, dan zou ik om 5.00 u moeten opstaan. In sommige scholen is er geen toilet voor gehandicapten, of zijn er trappen overal… Mijn lieve inspectrice heeft wel oplossingen: ze heeft een lijst van scholen die bereikbaar zijn met een rolstoel. Maar dat betekent nieuwe scholen, nieuwe collega’s, nieuwe leerlingen, andere mentaliteit (hebben ze humor?)… Een serieuse adaptatie!

In deze periode van Advent ben ik een beetje zwak. We zijn op weg naar en Feest… Mijn blaasinfectie is gedaan, ik heb meer energie; we zijn terug aan het fietsen. Het doet deugd. Maar ik voel wel hoe ik kwetsbaar blijf, hoe ik emotief blijf. En daarnaast zijn er zo mooie momenten! Met Bénédicte: altijd op dezelfde golflengte, we kunnen alles tegen elkaar zeggen (soms is het moeilijk, bv als er kwestie is van auto; ik heb vlug schrik, en Bénédicte voelt het en is meer gestresseerd achter de stuur als ik er bij ben; we hebben twee verschillende stijlen om te rijden, en Bénédicte heeft het moeilijk met de maten van onze auto).

Depuis le temps que Madicte se dévoue pour moi, sans jamais rechigner, sans soupirer, toujours avec le sourire… Quel Amour! Je ne me sens pas coupable, ou amoindri, non, juste conscient de toute sa tendresse. Je suis rempli de reconnaissance pour ce qu’elle est ! Je vous parle toujours d’elle… Peut-être parce qu’elle est un sujet sur lequel il fait bon s’étendre ?

Au niveau des cartes postales, en voici une toute récente : nous avons reçu la visite d’un ex voisin de ma rue à Pellenberg. Il vient de recevoir sa voiture, il est comme un enfant qui a reçu un jouet ! Quelques heures de partage, de soutien mutuel… Comme ça fait du bien !
Nos vœux électroniques sont partis ! Chacune et chacun de vous est concerné –e- par ces vœux. Merci pour chaque fois qu’une main a été tendue vers nous !
Une idée musique ? J’écoute Classic 21 : que du bon !