Ik had het geschreven en beloofd: ik doe het deze keer in de taal van
Vondel !
Negen maanden geleden is er iets speciaals gebeurd in onze leven. We
zijn nu in een “ander” leven, met veel vragen , veel nieuwe uitdagingen, veel
onzekerheid… maar vooral rijker van
jullie aandacht, jullie steun, jullie vriendschap.
Het is ongelofelijk hoe jullie aanwezig zijn voor ons! Elk op uw eigen
manier, met jullie woorden, met jullie mails, post, sms, met jullie persoonlijke
manier om aanwezig te zijn. Wij hebben geen schaal om te meten: alles is
welkom! Het mag een klein knipoog of een boek, of een plant hoger dan den
Pierre (rechtstaande), of een keer taxi spelen, of een lekker soep, of… moest
ik alles schrijven, ik denk dat mijn harde schijf niet groot genoeg zou zijn!
Ik denk aan jullie allemaal: hoe jullie ons zo sterk hebben gehouden.
Tja, het ging al goed tussen Bénédicte en mij, en het heeft zeker veel gedaan
om door al deze pech te komen; maar jullie zijn echt een steun voor ons
dagelijks gevecht.
Ik weet ook hoe ik de ploeg van Pellenberg zo dankbaar ben! Als de LO
profs ons iets leren, (zelfs als het moeilijk is, het heeft een doel, een goede
reden om het te doen; soms duurt het een paar weken voor dat het werkt, soms
met bloed et tranen, soms met veel angst, … en soms niet) dan worden we
stillekes zelfstandig in onze rolstoelen. De tijd dat de verpleegsters ons
geven om ons te wassen met onze beperkingen, om een suppo leren zelf in te steken,
om zelfvertrouwen terug vinden voor kleine gebaren. De juiste afstand houden
tussen luisteren en helpen om de woorden te doen komen. De subtiliteit van een
schouder klopje wanneer het nodig is. De feeling om ons alleen te laten wanneer
het moet, maar met een aandachtig oog achter het gordijn. De subtiliteit om een
info door te geven aan de volgende ploeg, in geval van… De manier om te vragen
hoe het gaat met de echtgenoot (e), de kinderen, de ouders. Soms een beetje
over henzelf vertellen om ons te helpen. De kiné’s en de ergo’s zijn ook
belangrijk, dag na dag, om ons te duwen en steunen, in klein en groot
oefeningen. Soms na een maand begrijpen we waarom we zo of zo moeten doen. De
spierpijn is maar een weg om sterker te worden. Dus een school van geduld! Ik ben dankbaar voor alles. Ik denk dat het
moeilijkste was om mijn zitvlak te laten wassen, en voor mijn stoelgang door
iemand te laten zorgen, soms met tranen… Ik voelde mij toen zo breekbaar, zo …
Ik denk dat mijn “mooiste” manier om iedereen te danken, is te laten zien hoe
ik zelfstandig ben geworden.
Ik vergeet niet hoe Bénédicte zo aanwezig is geweest in jullie vragen
tijdens deze negen maanden. Net als een patiënt van onze gang!
Negen maanden! De tijd van een zwangerschap! Een nieuwe Leven! Het
verschil tussen een echte zwangerschap en mijn verblijf in Pellenberg is dat na
de zwangerschap, de mama blijft met haar baby. Hier, in mijn geval, is het anders:
jullie, lieve dokters, verpleegsters, kiné’s, ergo’s, logistiek, sportleraars…
jullie sturen mij niet naar buiten: jullie dragen mij naar een ander Leven!!!
Ik kan van iedereen zeggen “ik heb een speciaal souvenir van U! Ik hou in
mijn hart een beeld van ons twee, een
“privé moment” juist tussen ons twee!”.
Ik weet dat afscheid nemen echt moeilijk zal zijn volgende week: negen
maanden, een mooi weg vol begrip, lachen,
wenen, vertrouwen, stilte, … Dat telt in een leven. Toen ik in Pellenberg kwam
kon ik niet zittend blijven, nu ben ik bijna zelfstandig! Dankzij jullie
allemaal!
Deze tekst kwam met mijn manier om van het Frans naar het Nederlands
bijna letterlijk te vertalen. Het zal zeker de smaak van den Pierre hebben,
zonder de kwaliteit van echte litératuur…
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire