Voilà exactement trois semaines
que notre vie a basculé. Un homme
distrait au volant a cassé mon Jérommeke, mon Popeye. Aux soins intensifs il était devenu un
bonhomme Michelin, tant il était gonflé de partout. Aujourd'hui il est passé au stade Lambic. Ses muscles sont raplaplas et son ventre un
peu plus proéminent, vu le manque de tonus dû à sa paraplégie.
Il revient de si loin que pour nous, tout signe d'amélioration, aussi petit qu'il soit est un cadeau qui le raccroche à la vie. Depuis lundi une armada de kinés se relayent pour le revalider. Un infirmier ayant bcp d'humour nous a dit que CTR cela venait de Centre de Torture et de Redressement et non pas de Traumatologie et de Revalidation. Pierre a vite compris que ce jeu de mot avait des fondements réalistes. Faire redémarrer des muscles qui se sont arrêtés pendant deux semaines et demi, cela ne se fait pas sans douleur. Après le premier jour il avait des courbatures aux bras. Il a repris un peu d'antidouleurs, pour pouvoir continuer cette revalidation avec un peu plus de confort. Le Reiki par après, soulage aussi tous ces muscles malmenés. Mais "si ça fait mal, c'est que c'est bien" Non, nous ne sommes pas pour le masochisme, mais il faut passer par là pour avoir quelque espoir d'autonomie et d'amélioration.
Pierre a passé plusieurs scanners, on lui a fait une prise de sang, différents spécialistes ont été à son chevet. Une ophtalmologue est passée pour voir si la tache de sang dans son œil n'était pas alarmante et s'il n'y avait pas de risque de décollement de la rétine. Nous voyons cette tache se résorber petit à petit, il n'y a pas d'inquiétude à avoir.
Il est aussi passé chez le cardiologue qui a pu lui confirmer son bon état général de santé. Sa capacité pulmonaire actuelle équivaut à celle d'une personne de son gabarit qui ne fait pas d'exercices physiques. Il sort d'un grave traumatisme pulmonaire, a eu du sang dans les poumons et une côte cassée, c'est vous dire comme il était en forme avant l'accident grâce au jogging qu'il faisait plusieurs fois par semaine.
On a déjà pu lui retirer une quinzaine d'agrafes de la plaie de l'opération au dos (une sur deux), il semble que la cicatrice est belle et qu'on pourra bientôt les enlever toutes. Il souffre moins de sa cage thoracique et supporte mieux les manipulations lors de sa toilette. Quand il a un fou rire, c'est encore douloureux, mais c'est du bonheur quand même... La semaine prochaine, vendredi, il sera transféré à Ottignies pour une consultation chez le chirurgien qui lui a fait les deux interventions chirurgicales. Le but ici est qu'il contrôle les fractures au poignet pour voir si on peut retirer les "fixateurs" externes. Depuis lundi il voit les progrès qui se font à ses deux bras. Il a fallu bouger le bras droit, faire travailler le coude et l'épaule, les doigts de la main. Le bras gauche qui est encore contusionné est mis plus durement à l'épreuve. Une haltère de deux kg est son nouveau joujou...
Bref, on avance. Il dort aussi de mieux en mieux, ce qui est indispensable pour qu'il tienne le coup.
Il revient de si loin que pour nous, tout signe d'amélioration, aussi petit qu'il soit est un cadeau qui le raccroche à la vie. Depuis lundi une armada de kinés se relayent pour le revalider. Un infirmier ayant bcp d'humour nous a dit que CTR cela venait de Centre de Torture et de Redressement et non pas de Traumatologie et de Revalidation. Pierre a vite compris que ce jeu de mot avait des fondements réalistes. Faire redémarrer des muscles qui se sont arrêtés pendant deux semaines et demi, cela ne se fait pas sans douleur. Après le premier jour il avait des courbatures aux bras. Il a repris un peu d'antidouleurs, pour pouvoir continuer cette revalidation avec un peu plus de confort. Le Reiki par après, soulage aussi tous ces muscles malmenés. Mais "si ça fait mal, c'est que c'est bien" Non, nous ne sommes pas pour le masochisme, mais il faut passer par là pour avoir quelque espoir d'autonomie et d'amélioration.
Pierre a passé plusieurs scanners, on lui a fait une prise de sang, différents spécialistes ont été à son chevet. Une ophtalmologue est passée pour voir si la tache de sang dans son œil n'était pas alarmante et s'il n'y avait pas de risque de décollement de la rétine. Nous voyons cette tache se résorber petit à petit, il n'y a pas d'inquiétude à avoir.
Il est aussi passé chez le cardiologue qui a pu lui confirmer son bon état général de santé. Sa capacité pulmonaire actuelle équivaut à celle d'une personne de son gabarit qui ne fait pas d'exercices physiques. Il sort d'un grave traumatisme pulmonaire, a eu du sang dans les poumons et une côte cassée, c'est vous dire comme il était en forme avant l'accident grâce au jogging qu'il faisait plusieurs fois par semaine.
On a déjà pu lui retirer une quinzaine d'agrafes de la plaie de l'opération au dos (une sur deux), il semble que la cicatrice est belle et qu'on pourra bientôt les enlever toutes. Il souffre moins de sa cage thoracique et supporte mieux les manipulations lors de sa toilette. Quand il a un fou rire, c'est encore douloureux, mais c'est du bonheur quand même... La semaine prochaine, vendredi, il sera transféré à Ottignies pour une consultation chez le chirurgien qui lui a fait les deux interventions chirurgicales. Le but ici est qu'il contrôle les fractures au poignet pour voir si on peut retirer les "fixateurs" externes. Depuis lundi il voit les progrès qui se font à ses deux bras. Il a fallu bouger le bras droit, faire travailler le coude et l'épaule, les doigts de la main. Le bras gauche qui est encore contusionné est mis plus durement à l'épreuve. Une haltère de deux kg est son nouveau joujou...
Bref, on avance. Il dort aussi de mieux en mieux, ce qui est indispensable pour qu'il tienne le coup.
Mis à part une personne qui
ferait bien de changer de métier car ça fait 30 ans qu'elle "s'occupe de
paralysés"(sic), actuellement, clairement sans réelle motivation positive
ni sans grain de tact indispensable, tout le reste du personnel soignant médical et
paramédical que nous avons rencontré est d'un grand professionnalisme, allié à
la gentillesse et au souci du bien-être des patients. Je me doute bien que le
positivisme et la gentillesse de Pierre fonctionnent en boomerang auprès du
personnel, mais n'empêche, les soins à apporter sont parfois lourds et pas
spécialement marrants. Si on ne travaille pas dans ce secteur avec son cœur, il
vaut mieux aller cueillir des pommes, ça fait moins de dégâts... ("Tout travail
est vide s'il n'y a pas d'amour": Khalil Gibran)
Pour le moment Pierre fait encore
sa revalidation dans sa chambre, ce qui me permet de lui rendre visite dans
l'après-midi jusqu'au soir.
Ensemble en concertation avec le médecin traitant sur place, nous avons décidé de faire une demande de transfert au centre de revalidation de l'université de Leuven à Pellenberg. Il s'agit d'un centre de même qualité de revalidation mais qui se trouve à une quarantaine de km de chez nous. Je dois dire qu'aller à Bruxelles et faire ce Ring tous les jours cela me demande bcp d'énergie, car c'est stressant. Et à choisir, faire 80 km x2 par jour ou 40 km x2 par jour il n'y a pas besoin d'expliquer le pour et le contre... Le dossier de demande a été introduit aujourd'hui par le CTR, on verra bien quand Pierre pourra être transféré. Entretemps il progresse pas à pas (dans son lit) et nous continuons notre thérapie familiale dans la bonne humeur...
Ensemble en concertation avec le médecin traitant sur place, nous avons décidé de faire une demande de transfert au centre de revalidation de l'université de Leuven à Pellenberg. Il s'agit d'un centre de même qualité de revalidation mais qui se trouve à une quarantaine de km de chez nous. Je dois dire qu'aller à Bruxelles et faire ce Ring tous les jours cela me demande bcp d'énergie, car c'est stressant. Et à choisir, faire 80 km x2 par jour ou 40 km x2 par jour il n'y a pas besoin d'expliquer le pour et le contre... Le dossier de demande a été introduit aujourd'hui par le CTR, on verra bien quand Pierre pourra être transféré. Entretemps il progresse pas à pas (dans son lit) et nous continuons notre thérapie familiale dans la bonne humeur...
Juist drie weken geleden werd ons
leven overhoop gegooid. Een verstrooide
chauffeur heeft toen mijn Jerommeke, mijn Popey gebroken. Op de intensieve dienst was hij eerder een
Michelin manneke zo erg was hij overal gezwollen. Vandaag heeft hij eerder het figuur van
Lambik. Zijn spieren liggen helemaal
plat en zijn buik hangt er wat meer omwille van het gebrek aan spierkracht ten
wijten aan zijn verlamming..
Hij komt van zo ver dat elk teken van herstel, hoe klein ook, voor ons een geschenk is dat hem terug in het leven ankert. Sinds maandag lossen een bende kinesisten elkaar af om hem te revalideren. Een verpleger met veel humor zei ons :"CTR cela vient de Centre de Torture et de Redressement et non pas de Traumatologie et de Revalidation" CTR betekent niet centrum van traumatologie en revalidatie, maar centrum van marteling en verbeteringsgesticht. Pierre heeft snel begrepen dat deze woordspeling niet toevallig was en dat er een zekere realiteit achter stond. Als je je spieren die meer dan twee weken plat hebben gelegen opnieuw op gang moet zetten, dan kan dit niet zonder af te zien. Na de eerste dag (maandag) had hij spierpijnen in zijn armen. Hij heeft wat pijnstillers genomen om zijn revalidatie wat draaglijker te maken. Reiki na een kine sessie geeft ook wat soelaas. Maar "als het pijn doet, dan is het goed". Neen, we zijn geen masochisten, maar we weten dat je deze weg moet gaan om enige hoop op beterschap en zelfstandigheid te mogen koesteren.
Pierre heeft verschillende scanners gehad, de specialisten, lossen elkaar af. Een oogarts is langsgekomen om de bloedvlek aan zijn linkeroog te bekijken en te zien of er geen risico was voor het netvlies. Wij zien deze vlek beetje bij beetje kleiner worden en maken ons niet ongerust.
Hij is ook bij de cardioloog langs geweest. Deze heeft hem kunnen bevestigen dat hij in een goede algemene gezondheid verkeert. Zijn longvermogen is nu vergelijkbaar met dat van een persoon van dezelfde maat die niet aan sport doet. Je moet dan weten dat hij uit een zwaar longtrauma komt, met bloed in de longen en een gebroken rib. Dat zegt voldoende over zijn conditie voor het ongeval en dit dankzij het joggen enkele keren per week.
Men heeft hem ook ongeveer de helft van zijn hechtingen (15) in de rug verwijderd. Men zegt dat zijn litteken mooi is en dat men binnenkort de rest van de hechtingen zal mogen verwijderen. Zijn borstkas doet hem al minder afzien en zo is de verzorging voor het wassen ook al minder pijnlijk. Als hij een slappe lach heeft, doet het nog pijn, maar het maakt hem toch gelukkig...
Volgende week, vrijdag, zal hij voor een raadpleging bij de chirurg die hem tweemaal opereerde overgebracht worden naar Ottignies. De bedoeling is zijn polsbreuken na te checken om te zien of men de externe "fixeerpinnen" kan verwijderen.
Sinds maandag ziet hij de vooruitgang aan zijn beide armen. De rechterarm heeft hij opnieuw moeten bewegen, de elleboog, de schouder en de vingers zijn terug stilletjes actief aan het worden. De linker arm waar niets gebroken is maar wel erg gekneusd moet het al straffer doen. Hij mag met een gewicht van 2kg spelen...
Kortom, we gaan vooruit. Hij slaapt ook beter, wat absoluut noodzakelijk is om het vol te houden.
Hij komt van zo ver dat elk teken van herstel, hoe klein ook, voor ons een geschenk is dat hem terug in het leven ankert. Sinds maandag lossen een bende kinesisten elkaar af om hem te revalideren. Een verpleger met veel humor zei ons :"CTR cela vient de Centre de Torture et de Redressement et non pas de Traumatologie et de Revalidation" CTR betekent niet centrum van traumatologie en revalidatie, maar centrum van marteling en verbeteringsgesticht. Pierre heeft snel begrepen dat deze woordspeling niet toevallig was en dat er een zekere realiteit achter stond. Als je je spieren die meer dan twee weken plat hebben gelegen opnieuw op gang moet zetten, dan kan dit niet zonder af te zien. Na de eerste dag (maandag) had hij spierpijnen in zijn armen. Hij heeft wat pijnstillers genomen om zijn revalidatie wat draaglijker te maken. Reiki na een kine sessie geeft ook wat soelaas. Maar "als het pijn doet, dan is het goed". Neen, we zijn geen masochisten, maar we weten dat je deze weg moet gaan om enige hoop op beterschap en zelfstandigheid te mogen koesteren.
Pierre heeft verschillende scanners gehad, de specialisten, lossen elkaar af. Een oogarts is langsgekomen om de bloedvlek aan zijn linkeroog te bekijken en te zien of er geen risico was voor het netvlies. Wij zien deze vlek beetje bij beetje kleiner worden en maken ons niet ongerust.
Hij is ook bij de cardioloog langs geweest. Deze heeft hem kunnen bevestigen dat hij in een goede algemene gezondheid verkeert. Zijn longvermogen is nu vergelijkbaar met dat van een persoon van dezelfde maat die niet aan sport doet. Je moet dan weten dat hij uit een zwaar longtrauma komt, met bloed in de longen en een gebroken rib. Dat zegt voldoende over zijn conditie voor het ongeval en dit dankzij het joggen enkele keren per week.
Men heeft hem ook ongeveer de helft van zijn hechtingen (15) in de rug verwijderd. Men zegt dat zijn litteken mooi is en dat men binnenkort de rest van de hechtingen zal mogen verwijderen. Zijn borstkas doet hem al minder afzien en zo is de verzorging voor het wassen ook al minder pijnlijk. Als hij een slappe lach heeft, doet het nog pijn, maar het maakt hem toch gelukkig...
Volgende week, vrijdag, zal hij voor een raadpleging bij de chirurg die hem tweemaal opereerde overgebracht worden naar Ottignies. De bedoeling is zijn polsbreuken na te checken om te zien of men de externe "fixeerpinnen" kan verwijderen.
Sinds maandag ziet hij de vooruitgang aan zijn beide armen. De rechterarm heeft hij opnieuw moeten bewegen, de elleboog, de schouder en de vingers zijn terug stilletjes actief aan het worden. De linker arm waar niets gebroken is maar wel erg gekneusd moet het al straffer doen. Hij mag met een gewicht van 2kg spelen...
Kortom, we gaan vooruit. Hij slaapt ook beter, wat absoluut noodzakelijk is om het vol te houden.
Als we één enkeling uitsluiten
die beter van beroep zou veranderen, daar hij "zich al 30 jaar bezighoudt
met verlamden(sic)", die duidelijk zonder positieve motivatie noch een
greintje onmisbare tact functioneert, moeten we zeggen dat de rest van het
verzorgend personeel medisch, paramedisch, enz. dat we ontmoet hebben zeer professioneel
te werk gaat met veel vriendelijkheid en zorg voor het welzijn van de patiënten.
Ik vermoed wel dat het positivisme en de vriendelijkheid van Pierre als een boemerang
werken bij hen, maar dat neemt niet weg dat de verzorging in deze afdeling
zwaar en niet altijd aangenaam moet zijn. Als je in deze sector niet met je
hart werkt, dan ga je beter patatten planten of appelen plukken, dat
veroorzaakt minder schade... (Elke arbeid is leeg als er geen liefde is: Khalil
Gibran)
Voor het ogenblik gebeurt Pierre
zijn revalidatie op zijn kamer in bed.
Dit laat me toe hem van 's namiddags tot 's avonds te bezoeken.
In samenspraak met de behandelende arts ter plaatse hebben wij beslist om Pierre zijn overbrenging asap aan te vragen naar het revalidatiecentrum van het UZ Pellenberg. Dit centrum biedt dezelfde kwaliteit aan van revalidatie, maar bevindt zich op ongeveer 40 km van ons thuis. Ik moet eerlijk zeggen dat elke dag naar Brussel rijden en de Ring nemen van mij veel energie vergt, want het is stresserend in dit druk verkeer. En als ik kan kiezen tussen 80 km x2 per dag rijden of 40 km x2 dan moet ik er geen tekening bij maken. Het dossier werd vandaag (donderdag) door het CTR ingediend. We zien wel wanneer Pierre zal kunnen overgebracht worden, maar nu zal hij op de wachtlijst staan. Ondertussen maakt hij beetje bij beetje vorderingen en wij geven goedgeluimd onze familiale therapie verder...
In samenspraak met de behandelende arts ter plaatse hebben wij beslist om Pierre zijn overbrenging asap aan te vragen naar het revalidatiecentrum van het UZ Pellenberg. Dit centrum biedt dezelfde kwaliteit aan van revalidatie, maar bevindt zich op ongeveer 40 km van ons thuis. Ik moet eerlijk zeggen dat elke dag naar Brussel rijden en de Ring nemen van mij veel energie vergt, want het is stresserend in dit druk verkeer. En als ik kan kiezen tussen 80 km x2 per dag rijden of 40 km x2 dan moet ik er geen tekening bij maken. Het dossier werd vandaag (donderdag) door het CTR ingediend. We zien wel wanneer Pierre zal kunnen overgebracht worden, maar nu zal hij op de wachtlijst staan. Ondertussen maakt hij beetje bij beetje vorderingen en wij geven goedgeluimd onze familiale therapie verder...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire