Pierre en excursion / Pierre op excursie

Pierre a eu une journée bien remplie aujourd'hui.  Il est parti sur le temps de midi pour Ottignies.  Comme le  disait mon frère, Michel, les corbillards sont plus confortables que les ambulances.  Bien que je préfère de loin savoir mon homme dans une ambulance et loin du rond-point de Raymond Devos (Le plaisir des sens) où le passager de l'ambulance est passé dans le corbillard vu qu'il n'arrivait plus à sortir du rond-point qui n'avait que des sens interdits.
Les civières sont prévues pour les personnes de taille moyenne, mais quand on a le gabarit de Pierre, il n'y a même pas la place pour le corps entier.  Les ambulanciers doivent alors être créatifs pour installer au mieux leur passager.  La dernière fois ils avaient utilisé l'extincteur et leurs vestes pour donner un oreiller à Pierre.

 Le chirurgien a desserré un peu les fixateurs externes pour que son poignet soit moins courbé et il pense qu'ils pourront être retirés dans quinze jours.
Les ambulanciers ont été sympas, ils ont amené Pierre en civière dans la chambre de sa maman puis sont allés fumer une cigarette avant de venir le reprendre. Moment d'émotion car nous n'avions pas prévenu sa maman, vu que nous ne savions pas avec certitude si cette visite allait pouvoir se faire.  On a remonté le lit de la maman on l'a assise dans son lit et ils ont pu se tenir un peu la main. Son papa, quant à lui était dans le secret et très heureux et ému de revoir son fils. Pierre a pu rentrer ainsi à Bruxelles heureux de cette rencontre.
Il a encore eu sa séance de kiné du soir.  Au lieu de remonter sa tête, on descend ses jambes et depuis que l'on fait cela, les problèmes cardiaques ne se présentent plus.  Le staff reste très prudent et attentif, mais ils font tout ce qu'il faut pour faire avancer le schmilblick, ils sont créatifs et cherchent des solutions quand ils rencontrent un obstacle.  A part le zigoto qui est en congé, tous ont vraiment un grand souci du bien-être des patients et veulent les aider à avancer.  Nous leur exprimons  notre gratitude, car leur dire merci c'est leur dire qu'ils font bien leur boulot et aussi les encourager à continuer à le faire avec leur cœur. On a trop souvent tendance à estimer que les choses qui vont bien sont normales et on ne s'exprime que pour rouspéter quand on n'est pas content alors que tout rouage a besoin de temps en temps d'une petite goutte d'huile pour que ça tourne bien. Un merci, un sourire, ça ne coûte rien et ça fait pourtant tant de bien à celui qui le reçoit.
Nous sommes super contents de savoir que Pierre pourra être transféré à Pellenberg lundi.  Je ne m'attendais pas à ce que cela aille si vite, mais je dois dire qu'après cette semaine de déplacements aventureux, je suis très très soulagée à la perspective de ne plus devoir traverser la jungle autoroutière bruxelloise.  Le voyage en train de jeudi a duré de porte à porte de 12:20 à 15:00.  Notre premier train avait 5 minutes de retard et on a loupé notre correspondance.  On en a profité pour acheter un petit goûter à la gare de Midi qu'on a dégusté avec Pierre. (faut dire que les repas de St-Pierre à Ottignies méritaient une bonne note, nous ne pouvons pas dire la même chose de ceux du CTR).
Nous introduisons donc de temps en temps des denrées alimentaires "clandestines" pour soutenir le moral de notre protégé.  
Il paraît que la soupe à Pellenberg est bonne.  On pourra vous le dire dès lundi.
Ce week-end on prépare le déménagement, mais cette fois, on sait que le séjour sera certainement plus long.  Le centre de Pellenberg est au milieu de la verdure, tout y est prévu pour les personnes en chaise roulante.  Je me demande si là aussi il y aura à l'entrée du bâtiment le comité d'accueil de fumeurs  alités ou en chaise roulante. Au CTR on s'y habitue, mais je dois dire que la première fois c'est un peu surprenant de passer par une telle haie d'honneur, on se croirait un peu dans la cour des miracles, il y a parfois des mendiants, mais les invalides le sont vraiment....

Pierre heeft vandaag een goed gevulde dag gehad.  Hij is op de middag naar Ottignies vertrokken. Zoals mijn broer Michel het zegt, heb je meer comfort in een lijkwagen dan in een ziekenwagen. Maar ik moet zeggen dat ik Pierre liever in een ziekenwagen weet.   
De draagberries zijn voorzien voor mensen van middelmatige grootte , maar als je zoals Pierre 1m90 bent, dan is er niet genoeg plaats. De ambulanciers moeten dan creatief zijn om hun passagier zo goed mogelijk te installeren.  De laatste keer hadden ze de brandblusser en hun fluovesten gebruikt om Pierre een hoofdkussen te maken.
De chirurg heeft de fixeerpinnen wat losser geschroefd zodat Pierre zijn pols een beetje minder gebogen is.  Hij denkt dat ze binnen twee weken zullen mogen verwijderd worden.
De ambulanciers zijn tof geweest, ze hebben Pierre op de draagberrie tot bij zijn moeder gebracht en zijn dan een sigaretje gaan roken alvorens hem te komen terughalen. Het was een emotioneel moment want wij hadden de mama niet verwittigd omdat we niet zeker waren dat het ging lukken. Men heeft haar bed wat hoger gezet en haar doen zitten zodat ze elkaars hand hebben kunnen vasthouden. Zijn papa wist het dat we dit hadden voorzien, hij was ook erg ontroerd en gelukkig om zijn zoon te zien.  Pierre is tevreden en blij om deze ontmoeting terug naar Brussel kunnen gaan.

Het was nog niet te laat voor zijn kine sessie.  In plaats van zijn hoofd meer overeind te zetten, laat men nu zijn benen zakken en sindsdien zijn er geen hartproblemen meer. De medische staff blijft erg voorzichtig en aandachtig, maar ze doen alles wat nodig is om vooruit te gaan. Ze zijn creatief en denken probleemoplossend.
Het speciaal geval -dat op verlof is-  buiten beschouwing gehouden, kunnen we zeggen dat ze allemaal een grote zorg hebben voor het welzijn van de patiënten et dat ze er willen zijn om hen vooruit te helpen. Wij vinden het belangrijk hen onze dankbaarheid te betuigen. Hen dank je wel zeggen, is hen zeggen dat ze hun job goed doen en hen aanmoedigen om het verder te doen met hun hart. Men heeft in het algemeen vaak de neiging het normaal te vinden dat de zaken goed draaien en als het niet draait dan pas iets te zeggen en te reclameren als we ontevreden zijn. En dit,terwijl elk raderwerk af en toe een druppeltje olie nodig heeft om verder goed te draaien. Een dank je wel, een glimlach, dat kost je niets maar het doet nochtans zoveel deugd aan de persoon die het ontvangt.
We zijn super gelukkig dat Pierre maandag naar Pellenberg mag. Ik verwachtte niet dat het zo snel ging gaan, maar ik moet zeggen dat - na deze avontuurlijke week in het Brussels verkeer - ik heel erg opgelucht ben mij niet meer in deze jungle te moeten verplaatsen. De treinreis donderdag heeft van deur tot deur geduurd van 12:20 tot 15:00.  Onze eerste trein had 5 minuten vertraging en zo hebben we onze correspondentie gemist.  We hebben dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om een vieruurtje in het Zuidstation te kopen en deze dan daarna samen met Pierre te verorberen.  (Ik moet wel zeggen dat het eten in St-Pierre te Ottignies goede punten verdiende, maar we kunnen dit niet voor het CTR zeggen.)
Af en toe brengen we dan "sluikvoeding" mee om het gemoed van onze beschermeling op peil te houden.
Het schijnt dat de soep in Pellenberg lekker is. Vanaf maandag zullen we het kunnen vertellen.  
Dit weekend bereiden we de verhuis voor.  Maar deze keer weten we dat het verblijf zeker langer zal zijn. Het revalidatiecentrum van Pellenberg zit midden in het groen, alles is er voorzien voor mindervaliden in rolstoel. Ik vraag me af of daar ook aan de ingang van het gebouw een onthaalcomité zal zijn van rokers in bed of rolstoel.  In het CTR geraakt men het gewoon, maar ik moet zeggen dat het je verrast als je er voor het eerst langs deze "erehaag" komt. Je zou kunnen denken dat je in "la cour des miracles" belandt (als je niet weet wat dit is, moet je maar even op Wikipedia gaan kijken), er zijn soms bedelaars, maar de invaliden zijn echt...