Message urbi et orbi boodschap

Chers vous tous,

Nous voilà déjà 5 semaines après l’accident. Je me sens toujours autant soutenu, aimé, porté, encouragé, vous ne faiblissez pas, vous êtes terribles, merci !

Chaque jour m’apporte de quoi m’occuper, dans ce qui est trop tôt pour être appelé ma revalidation. On essaie de m’amener tout doucement à la position verticale, mais à partir de 45° je tombe dans les pommes.  Il y a progrès, il y a une semaine c’était 35°. Ces derniers jours une gêne croissante au poignet gauche m’a fait poser la question au personnel soignant de ce que cela pouvait être. Ce vendredi le docteur m’a envoyé faire une radio et on a constaté que là aussi il y avait fracture, qui était masquée par les autres douleurs plus intenses.  Je ne peux donc plus utiliser ma main gauche, on va décider si on me plâtre, ou si  on me met une attelle.  Me revoici à la case départ par rapport à la remusculation et à mon autonomie.  De la part de mon poignet gauche, c’est très gentil, maintenant il attend mon poignet droit pour avancer ensemble.

Le professeur m’a également signalé qu’actuellement mes chances de récupérer l’usage du bas de mon corps sont très minimes.  Etant donné que je vis au jour le jour, je compte donner le meilleur de moi-même mais suis prêt aussi à accepter ce qui me sera donné de vivre, car je sais que ce qui m’est donné de vivre, ce sera toujours avec Madicte.  J’ai la chance de vivre cet amour depuis 35 ans et ce n’est qu’un début. La vie ne s’arrête pas là où commence le handicap.  On ne choisit pas toujours les circonstances de la vie, mais bien la manière d’y réagir.

St-Pierre

Lieve vrienden

We zijn nu meer dan 5 weken na het ongeval. Ik voel me nog altijd even gesteund, geliefd, gedragen, aangemoedigd, jullie steun neemt niet af, jullie zijn fantastisch, dank je wel!

Elke dag kan ik mij bezighouden, het is eigenlijk te vroeg om over een echte revalidatie te spreken.  Stilletjes aan probeert men mij recht te laten zitten.  Vanaf 45° verlies ik het bewustzijn. Er is wel vooruitgang, een week geleden geraakte ik maar tot 35°.  Deze laatste dagen had ik maar meer en meer last van mijn linker pols. Vandaag liet de dokter een foto maken en men heeft vastgesteld dat er ook daar een breuk is.  Omdat ik elders meer pijn had werd deze breuk voor een stuk verborgen. Nu mag ik mijn linker hand ook niet meer gebruiken.  Na het weekend zal men beslissen of mijn pols in de gips wordt geplaatst of in een brees.
Hierbij wordt mijn revalidatie op een laag pitje gezet en ben ik weer minder zelfstandig. Mijn linker pols is solidair met de rechter en zal dus ook eerst moeten genezen vooraleer ik er weer iets mee mag doen....

De prof heeft mij gezegd dat mijn huidige kansen om de verlamde zone te kunnen recupereren zeer klein zijn.
Ik leef nu van dag tot dag, ik ben van plan om mijn uiterste best te doen, maar ben ook bereid om te aanvaarden wat mij zal opgedragen zijn, want ik weet dat, wat het ook zal zijn, ik het steeds zal beleven samen met Bénédicte.  Ik heb het geluk die liefde al 35 jaar te mogen beleven, en het is maar een begin. Het leven stopt niet waar de handicap begint. De omstandigheden van het leven kiezen wij niet altijd, maar de manier waarop wij erop reageren  wel.  

Pierre