On avance à pas de fourmis / Wij gaan vooruit met kleine mierenstapjes

Demain, jeudi, ça fera 4 semaines que Pierre a eu son accident.  Il revient de loin et chaque jour apporte quelques améliorations.  Nous devons pourtant nous dire que sa revalidation se fait à pas de fourmis. 
On ne sait pas s'imaginer à quel point le corps est un ami extraordinaire, dont il faut prendre soin avec gratitude et respect.  Nous qui sommes en bonne santé, nous trouvons normal le matin de pouvoir nous lever, laver, habiller, d'aller au petit coin, de prendre le petit déjeuner, etc. tout seuls spontanément sans réfléchir en fonctionnant sur pilote automatique. Nous ne devenons conscients de la valeur de cette santé souvent que lorsqu'il y a un bug ou qu'elle nous fait défaut d'une façon ou d'une autre.  Pour Pierre, actuellement se lever ou même être assis dans son lit est impossible, le sang n'est pas pompé comme il faut vers sa tête et il s'évanouit. Alors que le cardiologue semblait être très positif sur son état de santé, on a remarqué que les battements de son cœur diminuent fortement une fois qu'il est redressé.  Demain  les infirmiers/infirmières vont réessayer de le redresser en douceur, mais en présence d'un médecin pour voir ce qui se passe.
Inutile de dire que tant que ce problème n'est pas résolu, il est impensable de pouvoir le sortir du lit et le mettre en chaise roulante. Entretemps les infirmiers/infirmières veillent à le changer régulièrement de position afin d'éviter les esquarres.  On lui a même mis des "talonnières et une coudière" au coude droit en peau de mouton pour que sa peau ne s'irrite pas. Si on continue, on va le transformer en ours en peluche... Il a toujours été mon gros nounours, mais maintenant on ne peut plus dire qu'il soit gros...
Les kinés font un boulot de tonnerre avec bcp de professionnalisme et de fermeté mais toujours avec bcp de gentillesse et de tact.  Pierre souffre déjà moins fort qu'au début pendant les exercices car les muscles sont moins courbaturés. Emilie et moi continuons tous les jours à lui donner du Reiki. On a cependant arrêté de lui en donner au poignet droit car nous pensons que les fixateurs en métal perturbent les courants d'énergie et ça lui fait mal. Nous attendrons que ces fixateurs externes soient retirés pour en redonner à cet endroit. Vendredi, Pierre ira en consultation chez son chirurgien à Ottignies qui pourra estimer s'il peut déjà être libéré de ces fixateurs externes ou s'il faut encore patienter.
Nous espérons que Pierre pourra à cette occasion voir sa maman qui y a été hospitalisée mardi en gériatrie afin de subir toutes sortes de tests, car elle s'est complètement affaiblie après l'accident de Pierre.  Pourvu que les brancardiers soient sympas et qu'ils puissent l'amener un instant près d'elle avant qu'il ne retourne sur Bruxelles.  C'est une occasion unique pour qu'ils puissent se revoir, car sa maman ne se déplace plus depuis longtemps et elle n'a donc plus vu Pierre depuis plusieurs semaines.
A propos de déplacements, je dois dire que la météo belge de ces derniers jours nous a rendu la tâche encore plus ardue pour nous rendre en voiture à Laeken.  Le Ring étant complètement bouché même avant 14:30, notre GPS nous envoie par le centre de Bruxelles et cette fois-ci ce n'est plus notre Frédo qui est au volant, mais sa maman avec heureusement Emilie comme copilote.  Nous avons décidé que demain nous irons en train, car raz-le-bol de ce trafic sous la pluie...  Les courageux qui sont venus rendre visite à Pierre hier et aujourd'hui ont mis un temps fou pour arriver, entre 1h et demie et deux heures en venant d'Ottignies.  Ça devient vraiment une expédition aventureuse pour les provinciaux de se rendre à Bruxelles, à quelle heure que ce soit...

Nous attendons avec impatience le transfert de Pierre vers Pellenberg, près de Louvain.  Il nous ont signalé que Pierre est prioritaire sur leur liste d'attente.  Nous ne savons pas le temps qu'il faudra encore attendre, mais nous savons qu'il y aura une place pour lui et qu'il y recevra les meilleurs soins possibles, car c'est un centre de revalidation universitaire de très haute renommée, justement pour les traumatismes neurologiques. Entretemps il est très bien pris en charge par l'équipe du CTR et nous sommes soulagés de savoir l'infirmier emm... parti en vacances pour plusieurs semaines. Tout le monde s'en réjouit...  
Je serai vraiment soulagée de ne plus devoir me rendre à Bruxelles tous les jours, mais entretemps on le fait car nous en avons besoin de part et d'autre et la plus belle récompense de l'effort fourni pour le voyage, c'est de pouvoir prendre le visage de mon homme souriant dans mes mains, l'embrasser et lui dire à quel point je l'aime.

Deze donderdag is het 4 weken geleden dat Pierre zijn ongeval gebeurd is. Hij is ver geweest, nu komen elke dag tekentjes van herstel.  Maar we moeten zeggen dat zijn herstel op het ritme van mierenpasjes gebeurt.
Men kan zich niet voorstellen hoe zeer het lichaam een bijzondere vriend is die je met dankbaarheid en respect moet behandelen.  Wij die gezond zijn, vinden het normaal
's morgens te kunnen opstaan, ons te wassen, te kleden, naar toilet te gaan, te ontbijten enz. dit allemaal spontaan zonder na te denken gewoon door op automatische piloot te staan. Wij worden vaak pas bewust van de waarde van gezondheid als er iets mis loopt op één of andere manier. Voor Pierre, is voor het ogenblik  opstaan of laat staan, gewoon recht zitten in zijn bed onmogelijk. Het bloed wordt niet voldoende naar zijn hoofd gepompt en hij verliest het bewustzijn. Terwijl de cardioloog zeer positief bleek over zijn gezondheidstoestand, heeft men opgemerkt dan zijn hartkloppingen erg verminderen als men hem rechter laat liggen. Morgen gaan de verzorgers opnieuw proberen om hem stilletjes wat meer overeind te doen liggen maar in aanwezigheid van een dokter om te zien wat er gebeurt.
Zolang dat dit probleem niet opgelost is kan men hem natuurlijk nog niet uit bed halen en hem in een rolstoel zetten.  Ondertussen zorgt men ervoor dat hij regelmatig verzet wordt om zo doorligwonden te mijden. Hij heeft zelf schapenwollen hielsteunen en een ellenboogsteun om zijn huid te beschermen. Nog een beetje en hij wordt een echte pluchen teddybeer...  Hij is wel altijd mijn dikke teddybeer geweest, maar nu mag je niet meer zeggen dat hij dik is...
De kinesisten verzetten ongelofelijk veel werk met veel professionnalisme,  vastberadenheid, maar ook steeds met veel vriendelijkheid en tact. Pierre ziet al minder af dan aan het begin tijdens de oefeningen, zijn spieren zijn al minder stram.  Emilie en ik geven hem elke dag Reiki.  Voor zijn rechter pols wachten we dat de fixeerpinnen  verwijderd zijn, want we denken dat deze de energie verstoren en dat doet hem pijn. Vrijdag moet Pierre op raadpleging gaan bij de chirurg in Ottignies deze zal kunnen beslissen of de fixeerpinnen verwijderd mogen worden of niet.
Wij hopen dat Pierre bij deze gelegenheid zijn mama zal mogen bezoeken die er sinds dinsdag opgenomen werd op de afdeling geriatrie. Sinds het ongeval van Pierre is ze erg verzwakt, men gaat haar wat in observatie nemen en alle soorten onderzoeken doen.   Hopelijk kan het geregeld worden en kunnen de ambulanciers hem even bij haar brengen vooraleer hij terug naar Brussel wordt gebracht. Het is een unieke gelegenheid waarop ze elkaar zouden kunnen weerzien, want de mama van Pierre verplaatst zich al lange tijd niet meer en ze heeft Pierre dus al verschillende weken niet meer gezien.
Wat de verplaatsingen betreft, moet ik zeggen dat het Belgisch weer het ons niet gemakkelijk heeft gemaakt om Laeken via de wagen te bereiken.  Zelfs vóór 14:30 was de Ring potvast (dinsdag en woensdag) en zo gidste onze GPS ons via het centrum.  En nu was Frédéric niet meer achter het stuur, maar zijn mama, gelukkig geholpen door Emilie als copiloot. Donderdag gaan we met de trein, want rijden onder de regen is echt geen lachertje en ik ben het wat beu...  De moedigen die dinsdag en woensdag hem zijn komen opzoeken hebben meer dan anderhalf à 2 uur nodig gehad om vanuit Ottignies naar Laeken te gaan. Voor de mensen die uit de provincies komen is het echt een avontuurlijke expeditie geworden om zich in Brussel te begeven, wat het uur ook is...

We kijken met ongeduld uit naar de overbrenging van Pierre naar Pellenberg, dicht bij Leuven. Wij hebben een bericht gekregen dat Pierre er prioritair op de wachtlijst staat. Wij weten niet hoelang we nog zullen moeten wachten, maar we weten wel dat er een plaats voor hem zal vrijkomen en dat hij er de beste zorgen zal krijgen.  Het is immers een universitair revalidatiecentrum van heel hoog niveau, en meer bepaald voor neurologische aandoeningen.  Ondertussen wordt hij verder goed verzorgd door de staff van het CTR.  We zijn wel heel opgelucht dat de "ambetante" verpleger zonder manieren  op vakantie is voor 3 weken.  Iedereen is opgelucht en de sfeer is minder gespannen.
Ik zal ook heel blij zijn als ik niet meer tot Brussel elke dag moet rijden, maar ondertussen doen we verder want we hebben het allebei nodig.  De mooiste beloning voor deze inspanning is het lachend gezicht van mijn lieveke in mijn handen te mogen nemen hem een kus te geven en hem te zeggen hoeveel ik van hem houd.