2014-06-28 Message de la place St-PIerre/ Boodschap vanuit het St-Pietersplein

Nu lukt het weer in het Nederlands.

2014-06-28 Nouvelles de / Nieuws uit CTR Brugmann

2014-06-28

Pierre est depuis jeudi au CTR de Brugmann. Il occupe une belle chambre toute moderne et lumineuse.  On ne s'imaginerait pas à Bruxelles en regardant par la fenêtre, tellement il y fait calme et verdoyant. 
Hier Emilie et moi avons fait le trajet en train et à pied à partir de la gare de Jette (au total de porte à porte plus de 2 heures de trajet), au retour Frédéric nous a ramenées à Saint-Trond.  C'était l'heure de pointe et le GPS nous a envoyés à travers la ville... Quelle horreur!  Heureusement que Frédéric était au volant et pas moi...  On a mis 1h3/4.
Aujourd'hui, samedi, j'ai pris le volant et mon courage à deux mains, Emilie à côté de moi comme copilote et le GPS pour nous guider.  (J'ai bien fait d'encourager Pierre à changer de voiture, car cette voiture confortable et automatique me facilite bien la tâche et puis, quand il pourra rentrer le week-end à la maison, le coffre pourra accueillir son fauteuil roulant.) L'expérience fut concluante, on est arrivées à bon port en un peu plus d'une heure et le retour, malgré la pluie était aussi convenable. On met moins de temps pour aller à Brugmann qui se trouve à 80 km de la maison que pour aller à Ottignies qui est à 68 km. La condition sina qua non est évidemment de choisir les horaires creux...

Mais voilà enfin des nouvelles de notre grand blessé. Pierre arrive finalement à dormir quelques heures d'affilée.  Ce sont ses premières nuits qui ne sont plus blanches. Il se repose, il récupère. Il était temps qu'il puisse recharger ses batteries en dormant mieux. Tous les jours il y a une amélioration dans son état général.

Nous apprenons à vivre dans le présent, au jour le jour, à ne plus faire de projets dans des délais précis.  Nous sommes convaincus qu'il remarchera un jour, mais nous ne savons pas quand et nous acceptons cette inconnue. L'essentiel c'est de se donner tous les moyens pour y arriver et de garder le moral, d'y croire et de savoir que la foi fait bouger des montagnes.  Il perçoit la partie inférieure de son corps comme une statue de granit, mais il a l'impression que de l'intérieur une force va lézarder cette couche dure et insensible et que la vie pourra y revenir comme revient l'eau à la fonte des glaces au printemps. Chaque fois qu'on lui donne de l'énergie que ce soit par du Reiki ou de l'acupressure, il perçoit ce courant dans son corps, ça lui fait du bien, ça le pacifie et soulage sa douleur.  
 
A partir de lundi on commencera sa revalidation, mais en douceur car il est encore contusionné de partout. La priorité que l'équipe médicale se donne est d'aider les patients à retrouver une certaine autonomie. De ce point de vue-là j'admire le courage et la ténacité de Pierre pour essayer de se débrouiller pour prendre son petit déj. tout seul.  Les tranches de pain sont emballées dans du cellophane, il faut ouvrir les petits pots de beurre, de fromage etc.  Pour nous c'est simple comme bonjour, car on dispose de nos deux mains, lui il ne peut se servir que de sa main gauche et il est droitier.  Cette bataille avec les emballages lui prend une demi-heure, mais il en sort vainqueur.
Il est vraiment incroyablement courageux, il garde foi et courage. Cela n'empêche que nous ayons des moments d'émotion ensemble ou chacun de notre côté. Nous accueillons ces larmes qui nous empêchent de nous endurcir et nous apprennent la beauté de la vulnérabilité humaine. Si nous avons été programmés pour pouvoir pleurer, c'est que notre corps en a besoin aux moments où le cœur saigne et cela soulage.

Pierre is sinds donderdag overgebracht in het CTR van Brugmann. Hij heeft er een mooie, moderne kamer met veel licht. Je zou je niet inbeelden dat je in Brussel bent als je door het raam kijkt, want het is er erg rustig en groen. 
Gisteren hebben Emilie en ik de reis met de trein en te voet vanaf het station van Jette gedaan ( in het totaal moet je ongeveer 2 uur tellen van deur tot deur), voor de terugreis heeft Frédéric ons met de wagen naar Sint-Truiden gebracht. Het was het spitsuur, de GPS heeft ons via de binnenstad geleid omwille van de opstoppingen op de Ring. Dat was niks voor mij, gelukkig was Fré achter het stuur...  1uur 3/4 hebben we nodig gehad om thuis te geraken. 
Vandaag, zaterdag, heb ik mijn moed bij elkaar gescharreld  en ben achter  het stuur gekropen met Emilie naast mij als copiloot en de GPS om ons te gidsen. (Eigenlijk heb ik er goed aan gedaan om Pierre aan te moedigen om van wagen te veranderen, want deze biedt veel meer comfort en de automatische versnellingsbak maakt het mij veel gemakkelijker. En als hij later het weekend terug naar huis zal mogen gaan, dan kan zijn rolstoel in de koffer.) We zijn er goed geraakt in wat meer dan een uur en de terugweg, ondanks de regen, was ook te doen. Je gaat sneller naar Brugmann die op 80km afstand ligt dan naar Ottignies die op 68 km ligt van Zepperen.  De absolute noodzaak is natuurlijk het juist uur kiezen voor deze verplaatsingen. 

Maar het is tijd om wat nieuws te geven van onze gekwetste. Pierre slaagt er eindelijk in om enkele uren na elkaar te kunnen slapen. De slapeloze nachten zijn nu hopelijk voorbij.  Hij kan rusten en recupereren.  Het was tijd dat hij zijn batterijen kon terug opladen door beter te slapen. Elke dag is er iets dat beter gaat in zijn algemene toestand.

We leren in het nu te leven, dag na dag, zonder plannen te maken met een precieze deadline. Wij zijn ervan overtuigd dat hij ooit terug zal kunnen lopen, maar we weten niet wanneer en wij aanvaarden dit onbekend gegeven. Wat telt is alle middelen te nemen om er te komen, de moed erin houden, erin te geloven en te weten dat het geloof bergen kan verzetten.
Pierre ervaart zijn benen en onderlichaam als een soort granieten standbeeld, maar hij heeft de indruk dat van binnenuit een kracht deze harde en ongevoelige laag gaat doen barsten, dat het leven er terug in zal kunnen komen zoals het water dat terug opborrelt als het ijs smelt bij de terugkeer van de lente. Telkens als hij energie krijgt van Reiki of acupressuur, ervaart hij die stroming door zijn lichaam, dat doet hem deugd, brengt hem tot rust en verzacht de pijn.

Vanaf maandag gaat men zijn revalidatie beginnen, maar stilletjes want hij is nog wat overal gekneusd. De prioriteit van de medische staf is de patiënten te helpen naar meer autonomie. Vanuit dat standpunt bewonder ik de moed en doorzettingsvermogen van Pierre om zich te behelpen bij het ontbijt. Het brood is verpakt alsook de boter en de toespijs. Voor ons met 2 handen is dit een fluitje van een cent, maar hij kan enkel zijn linker hand gebruiken en hij is rechtshandig. Dat slagveld met de verpakkingen duurt een half uur, maar hij is de winnaar.
Hij is ongelofelijk kranig, moedig, hij blijft geloven en hopen.  Dat neemt niet weg dat we samen of elk apart emotionele momenten hebben.  We laten dan maar de traantjes rollen die ons beletten hard te worden en ons de schoonheid leren van het menselijk kwetsbaar zijn. Indien ons lichaam zo geprogrammeerd is om te kunnen wenen, dat is dat we het nodig hebben wanneer ons hart pijn heeft en het geeft soelaas.

2014-06-25 Transfert à/naar CTR Brugmann (Laeken)

Dernière nouvelle: demain, jeudi matin  26/06 Pierre va être transféré au CTR de Brugmann à Laeken.  Il y a une place qui se libère.  Nous avons décidé de l'accepter car ailleurs il y a des listes d'attente.  Au plus vite il aura une revalidation spécifique pour ses traumatismes neurologiques, au plus il aura des chances de récupérer.

Je donnerai de plus amples nouvelles plus tard, car je suis en plein dans la paperasse pour les assurances.

Laatste nieuws: morgen, donderdag voormiddag 26/06 wordt Pierre overgebracht naar het CTR van Brugmann te Laeken.  Er is een plaats die vrijkomt.  Wij hebben beslist om deze te aanvaarden want elders zijn er wachtlijsten.  Hoe sneller hij een specifieke revalidatie voor zijn neurologische aandoeningen krijgt, hoe meer kansen hij heeft te kunnen recupereren.

Ik zal later nog meer uitgebreid nieuws geven, maar ik ben voor het ogenblik bedolven onder het administratiewerk voor de verzekeringen.

2014-22-06 Jour 11

L'état de santé de Pierre évolue favorablement.  Chaque jour il y a un mieux.  Alors qu'aux  soins intensifs il était tuyauté de toute part, aujourd'hui il n'y a plus qu'une sonde qui lui reste. (Rien à voir avec les bons tuyaux et les sondages d'opinion!)  Il ne souffre vraiment que lors des soins et des manipulations. La pompe à morphine a été supprimée et est remplacée de temps en temps par un Dafalgan.  Ce qui l'ennuie le plus actuellement, c'est l'inconfort de ne pouvoir bouger de façon autonome dans son lit.  Son bras droit est hors service et le gauche a subi des contusions.  Lui qui est une force de la nature se retrouve très amoindri actuellement.  Il fait contre mauvaise fortune bon cœur.  Il a une grandeur d'âme extraordinaire et s'adapte sans râler à sa situation.  Il est faible, fatigué, mais garde son humour et son sourire.  Cela ne l'empêche pas d'avoir des moments de creux où les doutes et les angoisses l'envahissent.  Ce sont les nuits qui sont les plus dures, il dort très peu et le temps passe à la vitesse d'une limace.  Il est de plus en plus conscient qu'il est passé par le chat de l'aiguille et est rempli de gratitude vis-à-vis de tous ceux qui ont veillé à ce qu'il en sorte.  Il pense tous les jours au caporal Poupier qui a été son premier ange gardien.   Pour le remercier je lui ai écrit entre autres ceci: " Vous avez fait les gestes qui sauvent et avez permis ainsi à un homme, fils, époux, père et frère tendrement aimé de ne pas être arraché à l'affection des siens. Vous avez été l'homme de la situation et vous pouvez être fier d'avoir accompli votre sens du devoir avec dévouement et intelligence." Il mérite une médaille, ce gars! Il fait parti des héros anonymes qui donnent de la lumière à notre société si sombre.

La question qui se pose actuellement est de savoir où Pierre va aller en revalidation.  Pour nous il faut qu'il ait les meilleurs soins possibles qui augmentent ses chances de récupérer l'usage de ses jambes.  Il lui faut donc un centre de revalidation neurologique.  En même temps il est très important que ses proches puissent continuer à l'entourer et à donner "leur thérapie familiale".

Je pensais aussi qu'il valait mieux qu'il puisse vivre cela dans un contexte francophone, pour ne pas augmenter sa fatigue cérébrale.  Mais Pierre estime que ce n'est pas la première priorité.
A Ottignies ils proposent Brugman à Brux. ou le centre William Lénox à Wavre.  Le premier est accessible en transport en commun mais représente un déplacement de porte à porte de min. 2heures.  Le deuxième est à la même distance qu'Ottignies, mais cela signifie un déplacement en voiture d'env. 1h20 quand il n'y a pas d'embouteillages.
Dans la région de Liège il y a Esneux qui est très bien réputée, mais ça signifie un déplacement d'un heure environ (56 km).
On va aussi un peu s'informer sur les possibilités plus près de la maison en pays flamand.
Nous n'avons aucune idée du temps qui sera nécessaire, mais on se doute bien qu'il faudra du temps. Nous avons commencé un marathon et il faut qu'on tienne le coup physiquement et moralement. Je nage tous les matins pour garder ma condition physique et empêcher mon dos de se bloquer. Mon acupuncteur m'a aussi reboostée, j'en avais besoin.
Heureusement qu'Emilie vit encore à la maison, je ne me retrouve pas toute seule en rentrant de l'hôpital. Nous mangeons ensemble, nous veillons l'une sur l'autre. Frédéric est très présent aussi, cet accident l'a bouleversé comme nous.  Il y a quelques semaines il a lui-même eu un accident en voiture, il l'a échappé belle, mais sa voiture est foutue.  Dur dur d'avaler tout ça en quelques semaines.

Ne nous en voulez pas si nous filtrons encore les visites, c'est une question de santé pour Pierre.  Celles qu'il reçoit lui font bcp de bien, mais il faut éviter de puiser dans ses réserves. 
Merci  de votre compréhension.  Continuez à prier pour lui/nous à nous envoyer des pensées positives.  Nous en avons besoin, c'est cela qui nous permet de garder courage et force!
MERCI

De gezondheidstoestand van Pierre blijft positief evolueren.  Elke dag is er iets dat beter gaat.  Vandaag zou ik in beeldspraak kunnen zeggen dat hij flink gedelibereerd is, want men heeft bijna al zijn buizen weggewerkt. Van de intensieve zorgafdeling behoudt hij nog maar één buis, die zal er nog voor een tijdje inzitten, vrees ik.   Pijn heeft hij voornamelijk aan zijn operatiewonden als hij verzorgd en bewogen wordt. De morphinepomp  is al weggehaald en af en toe neemt hij een Dafalgan. Het moeilijkste voor hem, is het feit dat hij niet zelfstandig in zijn bed kan bewegen.  Zijn rechterarm is buiten dienst (operatie aan pols) en aan zijn linkerarm heeft hij verschillende kneuzingen gehad waar hij stilletjes van herstelt.  Mijn geliefde Popey heeft veel aan kracht verloren, maar zijn ziel blijft zo sterk. Hij is verzwakt, moe, maar behoudt zijn humor en zijn glimlach. Dat neemt niet weg dat hij moeilijke momenten heeft waarop twijfels en angsten hem in hun greep houden.  's Nachts is het vaak het moeilijkst, hij slaapt weinig en slecht en de tijd gaat even traag als een slak. Hij ziet meer en meer in dat hij heel veel geluk heeft om nog in leven te zijn. Hij is alle mensen heel dankbaar die ervoor gezorgd hebben dat hij nog in ons midden is. Elke dag denkt hij aan  kaporaal Poupier die zijn eerste engel bewaarder ter plaatse bij het ongeval was. Ik heb hem een mailtje gestuurd om hem te danken.  Hij behoort tot die naamloze helden die licht geven aan onze donkere maatschappij.  
  

De vraag die we ons voor het ogenblik stellen is waar Pierre het best gaat revalideren.  Hij moet de best mogelijke verzorging krijgen die de kansen op het recupereren van zijn verlamming verhogen.  Het moet dus een neurologische revalidatiecentrum zijn.  Daarbij is het heel belangrijk dat zijn naasten hem verder kunnen omringen en de "familiale therapie" verder zetten.
Aanvankelijk dacht ik dat het voor hem beter was om zijn revalidatie in het Frans te kunnen doen omdat hij nog concentratieproblemen heeft en zich moeite moet doen om in een andere taal dan zijn moedertaal te spreken.  Maar hij vindt dat dit geen prioriteit is en heeft liever dichter bij ons thuis te zijn.

Wij hebben geen idee  van de tijd die nodig zal zijn, maar wij vermoeden wel dat er een zekere tijd nodig  zal zijn. We zijn een marathon begonnen en we moeten zien dat we het fysisch en psychisch volhouden.  Elke morgen ga ik zwemmen om wat aan mijn conditie te werken en om mijn rug te verzorgen.  Ik ben ook deze week naar de acupuncturist geweest om mij wat terug in evenwicht te brengen.  Ik had het nodig.
Gelukkig leeft onze Emilie nog bij ons thuis, wij gaan vaak samen naar Ottignies en het is fijn om niet alleen thuis te zijn.  Wij eten samen, en zorgen voor elkaar.  Frédéric is ook veel aanwezig, het ongeval van zijn papa heeft hem even diep geraakt als ons.  Enkele weken geleden heeft hij zelf een auto-ongeval gehad, gelukkig had hij niets, maar zijn wagen was naar de vaantjes.  Het is niet gemakkelijk voor hem om dit allemaal zo dicht bij elkaar te moeten verwerken.

Lieve mensen, neem het ons niet kwalijk dat wij de bezoeken nog wat tegenhouden, het is een kwestie van gezondheid voor Pierre.  Het doet hem echt deugd om dierbaren te zien, maar we moeten erop waken dat hij niet in zijn energiereserves put.  
Dank je voor jullie begrip.  Blijf aub voor hem/ons bidden en ons positieve gedachten sturen.  We hebben ze hard nodig, zij houden ons overeind en laten ons toe om moed en kracht te vinden.
DANK JE!

2014-06-21 C'est beau la vie

  J'ai bcp de choses à dire, mais la fatigue me joue des tours.  Je prendrai le temps demain de donner les dernières nouvelles.

Je voudrais cependant vous partager le texte de la chanson interprétée par Jean Ferrat "C'est beau la vie". Cette chanson avait été écrite pour Isabelle Aubrey qui avait eu un très grave accident.

Elle date de 1963 - 1964, la musique est un peu démodée, mais les paroles expriment très bien l'état d'esprit de Pierre actuellement.

Ik heb veel te vertellen, maar ik ben te moe om dit nog vanavond te doen.  Hopelijk heb ik morgen de tijd om wat nieuws te geven.
Toch wil ik hierbij de tekst noteren van een liedje van Jean Ferrat, geschreven voor Isabelle Aubrey die een zwaar ongeval had gehad.
Het liedje dateert van de jaren 60, de muziek is wat oubollig, maar de tekst drukt heel goed de huidige gedachtegang van Pierre uit.

 C'est beau la vie

 http://www.chartsinfrance.net/Jean-Ferrat/id-103152638.html

Artiste : Jean Ferrat
Album : "1963 - 1964 : Nuit Et Brouillard - La Montagne " 
 

Le vent dans tes cheveux blonds
Le soleil à l'horizon
Quelques mots d'une chanson
Que c'est beau, c'est beau la vie
Un oiseau qui fait la roue
Sur un arbre déjà roux
Et son cri par dessus tout
Que c'est beau, c'est beau la vie.
Tout ce qui tremble et palpite
Tout ce qui lutte et se bat
Tout ce que j'ai cru trop vite
A jamais perdu pour moi
Pouvoir encore regarder
Pouvoir encore écouter
Et surtout pouvoir chanter
Que c'est beau, c'est beau la vie.
Le jazz ouvert dans la nuit
Sa trompette qui nous suit
Dans une rue de Paris
Que c'est beau, c'est beau la vie.
La rouge fleur éclatée
D'un néon qui fait trembler
Nos deux ombres étonnées
Que c'est beau, c'est beau la vie.
Tout ce que j'ai failli perdre
Tout ce qui m'est redonné
Aujourd'hui me monte aux lèvres
En cette fin de journée
Pouvoir encore partager
Ma jeunesse, mes idées
Avec l'amour retrouvé
Que c'est beau, c'est beau la vie.
Pouvoir encore te parler
Pouvoir encore t'embrasser
Te le dire et le chanter
Oui c'est beau, c'est beau la vie