2014-06-17

Pierre a dû attendre 16h avant de pouvoir être opéré au poignet hier.  Nous l'avons retrouvé vers 20h encore un peu somnolant, mais présent.  Le réveil en salle de réveil l'avait de nouveau un peu désemparé, il ne savait plus très bien ce qui lui arrivait.
Son poignet lui faisait souffrir.  Heureusement, il pouvait utiliser la pompe à morphine.  Au niveau respiratoire, il est enfin libéré de la sonde pulmonaire.  Il sent qu'il sait mieux respirer, mais il reçoit toujours de l'oxygène.  Emilie s'est mise à lui masser doucement le cou et moi je lui ai donné du Reiki aux pieds et au poignet.  Emilie a aussi massé ses cuisses et à un certain moment il avait une sensation de pression. C'est déjà la troisième fois qu'il "sent des choses" pendant que nous le soignons.  La première fois il sentait le courant qui passait à travers tous son corps, la deuxième fois c'était la partie "endormie" qui lui donnait une autre impression.  Tout petit signe de résurrection nous donne de l'espoir.  Nous continuons notre "thérapie familiale", Reiki, massage, acupressure, câlins et humour en complément des soins de l'hôpital.

Il est hyper bien suivi et soigné. Un grand merci à tout le personnel qui s'est occupé et qui s'occupe de lui à l'hôpital St-Pierre à Ottignies avec tant de gentillesse, de tact et de professionnalisme!!!  Merci aussi pour l'accompagnement des proches qui, bouleversés, sont accueillis avec le sourire, l'empathie et la flexibilité nécessaire pour ceux qui viennent de loin.

Pierre heeft moeten wachten tot 16u gisteren voor zijn polsoperatie.  We hebben hem rond 20 u teruggezien, wij was nog wat wazig, maar toch al voldoende helder.  Bij het wakker worden in de zaal was hij weer wat de kluts kwijt, hij wist niet meer wat hem overkwam.
Zijn pols deed hem pijn.  Gelukkig beschikt hij over een morfinepomp.  Wat de ademhaling betreft, gaat het in de goede richting, zijn sonde in de longen is weggehaald en hij kan vrijer ademen.  Hij krijgt wel nog zuurstof bij.
Emilie is begonnen hem de hals zachtjes te masseren en ik heb hem Reiki gegeven aan zijn voeten en zijn pols.  Emilie heeft hem ook zijn bovenbenen gemasseerd en na enkele minuten voelde hij een soort druk. Het is reeds de derde keer dat hij "iets voelt" terwijl we hem verzorgen. De eerste keer voelde hij een soort doorstroming doorheen heel zijn lichaam, de tweede keer ervoer hij zijn "ingeslapen lichaamsdelen" op een andere manier.
Elk klein tekentje van herleven geeft ons hoop. Wij zetten onze "familiale therapie" verder met Reiki, massage, acupressuur, knuffels en humor als aanvulling op de zorgen van het ziekenhuis.

Hij wordt supergoed verzorgd.  Wij zijn heel het team dankbaar die voor hem zorgt of gezorgd heeft  in het St-Pieters ziekenhuis te Ottignies met zoveel  vriendelijkheid, tact, professionalisme!!! Dank ook voor hun begeleiding van de naasten die geschokt zijn, wij worden onthaald met de glimlach, empathie en de nodige flexibiliteit voor degenen die van ver moeten komen.