2014-06-28
Pierre est depuis jeudi au CTR de
Brugmann. Il occupe une belle chambre toute moderne et lumineuse. On ne s'imaginerait pas à Bruxelles en
regardant par la fenêtre, tellement il y fait calme et verdoyant.
Hier Emilie et moi avons fait le trajet en train et à pied à partir de la gare de Jette (au total de porte à porte plus de 2 heures de trajet), au retour Frédéric nous a ramenées à Saint-Trond. C'était l'heure de pointe et le GPS nous a envoyés à travers la ville... Quelle horreur! Heureusement que Frédéric était au volant et pas moi... On a mis 1h3/4.
Aujourd'hui, samedi, j'ai pris le volant et mon courage à deux mains, Emilie à côté de moi comme copilote et le GPS pour nous guider. (J'ai bien fait d'encourager Pierre à changer de voiture, car cette voiture confortable et automatique me facilite bien la tâche et puis, quand il pourra rentrer le week-end à la maison, le coffre pourra accueillir son fauteuil roulant.) L'expérience fut concluante, on est arrivées à bon port en un peu plus d'une heure et le retour, malgré la pluie était aussi convenable. On met moins de temps pour aller à Brugmann qui se trouve à 80 km de la maison que pour aller à Ottignies qui est à 68 km. La condition sina qua non est évidemment de choisir les horaires creux...
Hier Emilie et moi avons fait le trajet en train et à pied à partir de la gare de Jette (au total de porte à porte plus de 2 heures de trajet), au retour Frédéric nous a ramenées à Saint-Trond. C'était l'heure de pointe et le GPS nous a envoyés à travers la ville... Quelle horreur! Heureusement que Frédéric était au volant et pas moi... On a mis 1h3/4.
Aujourd'hui, samedi, j'ai pris le volant et mon courage à deux mains, Emilie à côté de moi comme copilote et le GPS pour nous guider. (J'ai bien fait d'encourager Pierre à changer de voiture, car cette voiture confortable et automatique me facilite bien la tâche et puis, quand il pourra rentrer le week-end à la maison, le coffre pourra accueillir son fauteuil roulant.) L'expérience fut concluante, on est arrivées à bon port en un peu plus d'une heure et le retour, malgré la pluie était aussi convenable. On met moins de temps pour aller à Brugmann qui se trouve à 80 km de la maison que pour aller à Ottignies qui est à 68 km. La condition sina qua non est évidemment de choisir les horaires creux...
Mais voilà enfin des nouvelles de
notre grand blessé. Pierre arrive finalement à dormir quelques heures
d'affilée. Ce sont ses premières nuits
qui ne sont plus blanches. Il se repose, il récupère. Il était temps qu'il
puisse recharger ses batteries en dormant mieux. Tous les jours il y a une
amélioration dans son état général.
Nous apprenons à vivre dans le présent,
au jour le jour, à ne plus faire de projets dans des délais précis. Nous sommes convaincus qu'il remarchera un
jour, mais nous ne savons pas quand et nous acceptons cette inconnue.
L'essentiel c'est de se donner tous les moyens pour y arriver et de garder le
moral, d'y croire et de savoir que la foi fait bouger des montagnes. Il perçoit la partie inférieure de son corps
comme une statue de granit, mais il a l'impression que de l'intérieur une force
va lézarder cette couche dure et insensible et que la vie pourra y revenir
comme revient l'eau à la fonte des glaces au printemps. Chaque fois qu'on lui
donne de l'énergie que ce soit par du Reiki ou de l'acupressure, il perçoit ce
courant dans son corps, ça lui fait du bien, ça le pacifie et soulage sa
douleur.
A partir de lundi on commencera sa revalidation, mais en douceur car il est encore contusionné de partout. La priorité que l'équipe médicale se donne est d'aider les patients à retrouver une certaine autonomie. De ce point de vue-là j'admire le courage et la ténacité de Pierre pour essayer de se débrouiller pour prendre son petit déj. tout seul. Les tranches de pain sont emballées dans du cellophane, il faut ouvrir les petits pots de beurre, de fromage etc. Pour nous c'est simple comme bonjour, car on dispose de nos deux mains, lui il ne peut se servir que de sa main gauche et il est droitier. Cette bataille avec les emballages lui prend une demi-heure, mais il en sort vainqueur.
Il est vraiment incroyablement courageux, il garde foi et courage. Cela n'empêche que nous ayons des moments d'émotion ensemble ou chacun de notre côté. Nous accueillons ces larmes qui nous empêchent de nous endurcir et nous apprennent la beauté de la vulnérabilité humaine. Si nous avons été programmés pour pouvoir pleurer, c'est que notre corps en a besoin aux moments où le cœur saigne et cela soulage.
A partir de lundi on commencera sa revalidation, mais en douceur car il est encore contusionné de partout. La priorité que l'équipe médicale se donne est d'aider les patients à retrouver une certaine autonomie. De ce point de vue-là j'admire le courage et la ténacité de Pierre pour essayer de se débrouiller pour prendre son petit déj. tout seul. Les tranches de pain sont emballées dans du cellophane, il faut ouvrir les petits pots de beurre, de fromage etc. Pour nous c'est simple comme bonjour, car on dispose de nos deux mains, lui il ne peut se servir que de sa main gauche et il est droitier. Cette bataille avec les emballages lui prend une demi-heure, mais il en sort vainqueur.
Il est vraiment incroyablement courageux, il garde foi et courage. Cela n'empêche que nous ayons des moments d'émotion ensemble ou chacun de notre côté. Nous accueillons ces larmes qui nous empêchent de nous endurcir et nous apprennent la beauté de la vulnérabilité humaine. Si nous avons été programmés pour pouvoir pleurer, c'est que notre corps en a besoin aux moments où le cœur saigne et cela soulage.
Pierre is sinds donderdag
overgebracht in het CTR van Brugmann. Hij heeft er een mooie, moderne kamer met
veel licht. Je zou je niet inbeelden dat je in Brussel bent als je door het
raam kijkt, want het is er erg rustig en groen.
Gisteren hebben Emilie en ik de reis met de trein en te voet vanaf het station van Jette gedaan ( in het totaal moet je ongeveer 2 uur tellen van deur tot deur), voor de terugreis heeft Frédéric ons met de wagen naar Sint-Truiden gebracht. Het was het spitsuur, de GPS heeft ons via de binnenstad geleid omwille van de opstoppingen op de Ring. Dat was niks voor mij, gelukkig was Fré achter het stuur... 1uur 3/4 hebben we nodig gehad om thuis te geraken.
Vandaag, zaterdag, heb ik mijn moed bij elkaar gescharreld en ben achter het stuur gekropen met Emilie naast mij als copiloot en de GPS om ons te gidsen. (Eigenlijk heb ik er goed aan gedaan om Pierre aan te moedigen om van wagen te veranderen, want deze biedt veel meer comfort en de automatische versnellingsbak maakt het mij veel gemakkelijker. En als hij later het weekend terug naar huis zal mogen gaan, dan kan zijn rolstoel in de koffer.) We zijn er goed geraakt in wat meer dan een uur en de terugweg, ondanks de regen, was ook te doen. Je gaat sneller naar Brugmann die op 80km afstand ligt dan naar Ottignies die op 68 km ligt van Zepperen. De absolute noodzaak is natuurlijk het juist uur kiezen voor deze verplaatsingen.
Gisteren hebben Emilie en ik de reis met de trein en te voet vanaf het station van Jette gedaan ( in het totaal moet je ongeveer 2 uur tellen van deur tot deur), voor de terugreis heeft Frédéric ons met de wagen naar Sint-Truiden gebracht. Het was het spitsuur, de GPS heeft ons via de binnenstad geleid omwille van de opstoppingen op de Ring. Dat was niks voor mij, gelukkig was Fré achter het stuur... 1uur 3/4 hebben we nodig gehad om thuis te geraken.
Vandaag, zaterdag, heb ik mijn moed bij elkaar gescharreld en ben achter het stuur gekropen met Emilie naast mij als copiloot en de GPS om ons te gidsen. (Eigenlijk heb ik er goed aan gedaan om Pierre aan te moedigen om van wagen te veranderen, want deze biedt veel meer comfort en de automatische versnellingsbak maakt het mij veel gemakkelijker. En als hij later het weekend terug naar huis zal mogen gaan, dan kan zijn rolstoel in de koffer.) We zijn er goed geraakt in wat meer dan een uur en de terugweg, ondanks de regen, was ook te doen. Je gaat sneller naar Brugmann die op 80km afstand ligt dan naar Ottignies die op 68 km ligt van Zepperen. De absolute noodzaak is natuurlijk het juist uur kiezen voor deze verplaatsingen.
Maar het is tijd om wat nieuws te
geven van onze gekwetste. Pierre slaagt er eindelijk in om enkele uren na
elkaar te kunnen slapen. De slapeloze nachten zijn nu hopelijk voorbij. Hij kan rusten en recupereren. Het was tijd dat hij zijn batterijen kon
terug opladen door beter te slapen. Elke dag is er iets dat beter gaat in zijn
algemene toestand.
We leren in het nu te leven, dag
na dag, zonder plannen te maken met een precieze deadline. Wij zijn ervan
overtuigd dat hij ooit terug zal kunnen lopen, maar we weten niet wanneer en
wij aanvaarden dit onbekend gegeven. Wat telt is alle middelen te nemen om er
te komen, de moed erin houden, erin te geloven en te weten dat het geloof
bergen kan verzetten.
Pierre ervaart zijn benen en onderlichaam als een soort granieten standbeeld, maar hij heeft de indruk dat van binnenuit een kracht deze harde en ongevoelige laag gaat doen barsten, dat het leven er terug in zal kunnen komen zoals het water dat terug opborrelt als het ijs smelt bij de terugkeer van de lente. Telkens als hij energie krijgt van Reiki of acupressuur, ervaart hij die stroming door zijn lichaam, dat doet hem deugd, brengt hem tot rust en verzacht de pijn.
Vanaf maandag gaat men zijn revalidatie beginnen, maar stilletjes want hij is nog wat overal gekneusd. De prioriteit van de medische staf is de patiënten te helpen naar meer autonomie. Vanuit dat standpunt bewonder ik de moed en doorzettingsvermogen van Pierre om zich te behelpen bij het ontbijt. Het brood is verpakt alsook de boter en de toespijs. Voor ons met 2 handen is dit een fluitje van een cent, maar hij kan enkel zijn linker hand gebruiken en hij is rechtshandig. Dat slagveld met de verpakkingen duurt een half uur, maar hij is de winnaar.
Hij is ongelofelijk kranig, moedig, hij blijft geloven en hopen. Dat neemt niet weg dat we samen of elk apart emotionele momenten hebben. We laten dan maar de traantjes rollen die ons beletten hard te worden en ons de schoonheid leren van het menselijk kwetsbaar zijn. Indien ons lichaam zo geprogrammeerd is om te kunnen wenen, dat is dat we het nodig hebben wanneer ons hart pijn heeft en het geeft soelaas.
Pierre ervaart zijn benen en onderlichaam als een soort granieten standbeeld, maar hij heeft de indruk dat van binnenuit een kracht deze harde en ongevoelige laag gaat doen barsten, dat het leven er terug in zal kunnen komen zoals het water dat terug opborrelt als het ijs smelt bij de terugkeer van de lente. Telkens als hij energie krijgt van Reiki of acupressuur, ervaart hij die stroming door zijn lichaam, dat doet hem deugd, brengt hem tot rust en verzacht de pijn.
Vanaf maandag gaat men zijn revalidatie beginnen, maar stilletjes want hij is nog wat overal gekneusd. De prioriteit van de medische staf is de patiënten te helpen naar meer autonomie. Vanuit dat standpunt bewonder ik de moed en doorzettingsvermogen van Pierre om zich te behelpen bij het ontbijt. Het brood is verpakt alsook de boter en de toespijs. Voor ons met 2 handen is dit een fluitje van een cent, maar hij kan enkel zijn linker hand gebruiken en hij is rechtshandig. Dat slagveld met de verpakkingen duurt een half uur, maar hij is de winnaar.
Hij is ongelofelijk kranig, moedig, hij blijft geloven en hopen. Dat neemt niet weg dat we samen of elk apart emotionele momenten hebben. We laten dan maar de traantjes rollen die ons beletten hard te worden en ons de schoonheid leren van het menselijk kwetsbaar zijn. Indien ons lichaam zo geprogrammeerd is om te kunnen wenen, dat is dat we het nodig hebben wanneer ons hart pijn heeft en het geeft soelaas.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire