2014-22-06 Jour 11

L'état de santé de Pierre évolue favorablement.  Chaque jour il y a un mieux.  Alors qu'aux  soins intensifs il était tuyauté de toute part, aujourd'hui il n'y a plus qu'une sonde qui lui reste. (Rien à voir avec les bons tuyaux et les sondages d'opinion!)  Il ne souffre vraiment que lors des soins et des manipulations. La pompe à morphine a été supprimée et est remplacée de temps en temps par un Dafalgan.  Ce qui l'ennuie le plus actuellement, c'est l'inconfort de ne pouvoir bouger de façon autonome dans son lit.  Son bras droit est hors service et le gauche a subi des contusions.  Lui qui est une force de la nature se retrouve très amoindri actuellement.  Il fait contre mauvaise fortune bon cœur.  Il a une grandeur d'âme extraordinaire et s'adapte sans râler à sa situation.  Il est faible, fatigué, mais garde son humour et son sourire.  Cela ne l'empêche pas d'avoir des moments de creux où les doutes et les angoisses l'envahissent.  Ce sont les nuits qui sont les plus dures, il dort très peu et le temps passe à la vitesse d'une limace.  Il est de plus en plus conscient qu'il est passé par le chat de l'aiguille et est rempli de gratitude vis-à-vis de tous ceux qui ont veillé à ce qu'il en sorte.  Il pense tous les jours au caporal Poupier qui a été son premier ange gardien.   Pour le remercier je lui ai écrit entre autres ceci: " Vous avez fait les gestes qui sauvent et avez permis ainsi à un homme, fils, époux, père et frère tendrement aimé de ne pas être arraché à l'affection des siens. Vous avez été l'homme de la situation et vous pouvez être fier d'avoir accompli votre sens du devoir avec dévouement et intelligence." Il mérite une médaille, ce gars! Il fait parti des héros anonymes qui donnent de la lumière à notre société si sombre.

La question qui se pose actuellement est de savoir où Pierre va aller en revalidation.  Pour nous il faut qu'il ait les meilleurs soins possibles qui augmentent ses chances de récupérer l'usage de ses jambes.  Il lui faut donc un centre de revalidation neurologique.  En même temps il est très important que ses proches puissent continuer à l'entourer et à donner "leur thérapie familiale".

Je pensais aussi qu'il valait mieux qu'il puisse vivre cela dans un contexte francophone, pour ne pas augmenter sa fatigue cérébrale.  Mais Pierre estime que ce n'est pas la première priorité.
A Ottignies ils proposent Brugman à Brux. ou le centre William Lénox à Wavre.  Le premier est accessible en transport en commun mais représente un déplacement de porte à porte de min. 2heures.  Le deuxième est à la même distance qu'Ottignies, mais cela signifie un déplacement en voiture d'env. 1h20 quand il n'y a pas d'embouteillages.
Dans la région de Liège il y a Esneux qui est très bien réputée, mais ça signifie un déplacement d'un heure environ (56 km).
On va aussi un peu s'informer sur les possibilités plus près de la maison en pays flamand.
Nous n'avons aucune idée du temps qui sera nécessaire, mais on se doute bien qu'il faudra du temps. Nous avons commencé un marathon et il faut qu'on tienne le coup physiquement et moralement. Je nage tous les matins pour garder ma condition physique et empêcher mon dos de se bloquer. Mon acupuncteur m'a aussi reboostée, j'en avais besoin.
Heureusement qu'Emilie vit encore à la maison, je ne me retrouve pas toute seule en rentrant de l'hôpital. Nous mangeons ensemble, nous veillons l'une sur l'autre. Frédéric est très présent aussi, cet accident l'a bouleversé comme nous.  Il y a quelques semaines il a lui-même eu un accident en voiture, il l'a échappé belle, mais sa voiture est foutue.  Dur dur d'avaler tout ça en quelques semaines.

Ne nous en voulez pas si nous filtrons encore les visites, c'est une question de santé pour Pierre.  Celles qu'il reçoit lui font bcp de bien, mais il faut éviter de puiser dans ses réserves. 
Merci  de votre compréhension.  Continuez à prier pour lui/nous à nous envoyer des pensées positives.  Nous en avons besoin, c'est cela qui nous permet de garder courage et force!
MERCI

De gezondheidstoestand van Pierre blijft positief evolueren.  Elke dag is er iets dat beter gaat.  Vandaag zou ik in beeldspraak kunnen zeggen dat hij flink gedelibereerd is, want men heeft bijna al zijn buizen weggewerkt. Van de intensieve zorgafdeling behoudt hij nog maar één buis, die zal er nog voor een tijdje inzitten, vrees ik.   Pijn heeft hij voornamelijk aan zijn operatiewonden als hij verzorgd en bewogen wordt. De morphinepomp  is al weggehaald en af en toe neemt hij een Dafalgan. Het moeilijkste voor hem, is het feit dat hij niet zelfstandig in zijn bed kan bewegen.  Zijn rechterarm is buiten dienst (operatie aan pols) en aan zijn linkerarm heeft hij verschillende kneuzingen gehad waar hij stilletjes van herstelt.  Mijn geliefde Popey heeft veel aan kracht verloren, maar zijn ziel blijft zo sterk. Hij is verzwakt, moe, maar behoudt zijn humor en zijn glimlach. Dat neemt niet weg dat hij moeilijke momenten heeft waarop twijfels en angsten hem in hun greep houden.  's Nachts is het vaak het moeilijkst, hij slaapt weinig en slecht en de tijd gaat even traag als een slak. Hij ziet meer en meer in dat hij heel veel geluk heeft om nog in leven te zijn. Hij is alle mensen heel dankbaar die ervoor gezorgd hebben dat hij nog in ons midden is. Elke dag denkt hij aan  kaporaal Poupier die zijn eerste engel bewaarder ter plaatse bij het ongeval was. Ik heb hem een mailtje gestuurd om hem te danken.  Hij behoort tot die naamloze helden die licht geven aan onze donkere maatschappij.  
  

De vraag die we ons voor het ogenblik stellen is waar Pierre het best gaat revalideren.  Hij moet de best mogelijke verzorging krijgen die de kansen op het recupereren van zijn verlamming verhogen.  Het moet dus een neurologische revalidatiecentrum zijn.  Daarbij is het heel belangrijk dat zijn naasten hem verder kunnen omringen en de "familiale therapie" verder zetten.
Aanvankelijk dacht ik dat het voor hem beter was om zijn revalidatie in het Frans te kunnen doen omdat hij nog concentratieproblemen heeft en zich moeite moet doen om in een andere taal dan zijn moedertaal te spreken.  Maar hij vindt dat dit geen prioriteit is en heeft liever dichter bij ons thuis te zijn.

Wij hebben geen idee  van de tijd die nodig zal zijn, maar wij vermoeden wel dat er een zekere tijd nodig  zal zijn. We zijn een marathon begonnen en we moeten zien dat we het fysisch en psychisch volhouden.  Elke morgen ga ik zwemmen om wat aan mijn conditie te werken en om mijn rug te verzorgen.  Ik ben ook deze week naar de acupuncturist geweest om mij wat terug in evenwicht te brengen.  Ik had het nodig.
Gelukkig leeft onze Emilie nog bij ons thuis, wij gaan vaak samen naar Ottignies en het is fijn om niet alleen thuis te zijn.  Wij eten samen, en zorgen voor elkaar.  Frédéric is ook veel aanwezig, het ongeval van zijn papa heeft hem even diep geraakt als ons.  Enkele weken geleden heeft hij zelf een auto-ongeval gehad, gelukkig had hij niets, maar zijn wagen was naar de vaantjes.  Het is niet gemakkelijk voor hem om dit allemaal zo dicht bij elkaar te moeten verwerken.

Lieve mensen, neem het ons niet kwalijk dat wij de bezoeken nog wat tegenhouden, het is een kwestie van gezondheid voor Pierre.  Het doet hem echt deugd om dierbaren te zien, maar we moeten erop waken dat hij niet in zijn energiereserves put.  
Dank je voor jullie begrip.  Blijf aub voor hem/ons bidden en ons positieve gedachten sturen.  We hebben ze hard nodig, zij houden ons overeind en laten ons toe om moed en kracht te vinden.
DANK JE!